مثل آن مرداب غمگینی که نیلوفر نداشت

حال من بد بود اما هیچ کس باور نداشت

خوب میدانم که "تنهایی" مرا دق می دهد

عشق هم در چنته اش چیزی از این بهتر نداشت

آنقدر ترسیدم از بی رحمی پاییز که

ترس من را روز پایانی شهریور نداشت

زندگی ظرف بلوری بود کنج خانه ام

ناگهان افتاد از چشمم، ولی مو برنداشت

حال من، حال گل سرخی ست در چنگ مغول

هیچ کس حالی شبیه من به جز "قیصر" نداشت

《 قیصر امین پور 》

پلک بستی که تماشا به تمنا برسد

 پلک بگشا که تمنا به تماشا برسد 

چشم کنعان نگران است، خدایا مگذار

بوی پیراهن یوسف به زلیخا برسد

 ترسم این نیست که او با لب خندان برود

 ترسم این است که او روز مبادا برسد

 عقل می‌گفت که سهم من و تو دلتنگی است

عشق فرمود‌: نباید به مساوا برسد‌! 

گفته بودم که تو را دوست ندارم دیگر

درد آن جا که عمیق است به حاشا برسد

《احسان افشاری》

من در این تاریکی

فکر یک بره روشن هستم

که بیاید علف خستگی‌ام را بچرد

من در این تاریکی

امتداد تر بازوهایم را

زیر بارانی می‌بینم

که دعاهای نخستین بشر را تر کرد

من در این تاریکی

درگشودم به چمن‌های قدیم

به طلایی‌هایی

که به دیوار اساطیر تماشا کردیم

من در این تاریکی

ریشه‌ها را دیدم

و برای بته نورس مرگ

آب را معنی کردم

《سهراب سپهری》

خوابم آشفت و سر خفته به دامان آمد

خواب دیدم که خیال تو به مهمان آمد

گوئی از نقد شبابم به شب قدر و برات

گنجی از نو به سراغ دل ویران آمد

ماه درویش نواز از پس قرنی بازم

مردمی کرد و بر این روزن زندان آمد

دل همه کوکبه سازی و شب افروزی شد

تا به چشمم همه آفاق چراغان آمد

وعده وصل ابد دادی و دندان به جگر

پا فشردم همه تا عمر به پایان آمد

ایرجا! یاد تو شادان که از این بیت تو هم

چه بسا درد که نزدیک به درمان آمد

یاد ایام جوانی جگرم خون میکرد

خوب شد پیر شدم کم کم و نسیان آمد

شهریارا دل عشاق به یک سلسله اند

عشق از این سلسله خود سلسله جنبان آمد

《شهریار》